Cántiga . Manuel Curros Enríquez No xardín unha noite sentada ó refrexo do branco luar, unha nena choraba sin trégolas os desdéns dun ingrato galán . I a coitada entre queixas decía: "Xa no mundo non teño a ninguén , vou morrer e non ven os meus ollos os...
More
Cántiga . Manuel Curros Enríquez No xardín unha noite sentada ó refrexo do branco luar, unha nena choraba sin trégolas os desdéns dun ingrato galán . I a coitada entre queixas decía: "Xa no mundo non teño a ninguén , vou morrer e non ven os meus ollos os olliños do meu doce ben". Os seus ecos de malenconía camiñaban na alas do vento, i o lamento repetía: "Vou morrer e non ven ó meu ben!" Lonxe dela , de pé sobre a popa dun aleve negreiro vapor, emigrado, camiño de América vai o probe , infelís amador. I ó mirar as xentís anduriñas cara a terra que deixa cruzar: "Quen pudera dar volta _pensaba_, quen pudera convosco voar!..."
Less
