LO MOTON Aquel ser, lo Caussenc de la Ribièira, quand aguèt claus tot son fedum, se mainèt que mancava lo moton pus gròs. E nòstre òme tornèt partir tot sol, lo long del rèc, pels travèrses. A cada pas sonava: « Tetin, bè... Tetin, bè... Tetin, bè... » Mas...
More
LO MOTON Aquel ser, lo Caussenc de la Ribièira, quand aguèt claus tot son fedum, se mainèt que mancava lo moton pus gròs. E nòstre òme tornèt partir tot sol, lo long del rèc, pels travèrses. A cada pas sonava: « Tetin, bè... Tetin, bè... Tetin, bè... » Mas res respondiá pas. Lo Caussenc totjorn davalava. Sentissiá ja la frescura de Viaur. « Bè... Bè... Bè... » Una bèstia bialava darrièr lo bordigàs. Lo Caussenc se sarrè e vegèt, entravat per las rómecs, un moton, un brave moton, lo seu moton. Lo Caussenc lo desentravèt, mas lo moton se podiá pas téner. Aviá las patas ensagnosidas. « Paura bèstia ! Te vau portar... » E lo Caussenc carguèt lo moton sus las espatlas puèi tornèt montar lo long del rèc. Mai l’òme montava, d’ont mai lo moton pesava... Lo Caussenc bufava, susava e pantugava e se plegava a se copar los rens. Tot d’un còp, de l’autre costat de Viaur, una votz cridèt: « Dracon !... Òu, Dracon !... Ont siás, Dracon ?... » Sul copet del Caussenc lo moton se brandiguèt, quilhèt lo
Less
