Si Cranstoun aproveita as melodías do pasado coa enerxía do que queda por facer.
DAVID PROCTER
A nostalxia é unha trampa porque
está baseada nunha perspectiva
enganosa.
Só nos presenta a parte
do pasado que convén á interpretación.
Só nos presenta...
More
Si Cranstoun aproveita as melodías do pasado coa enerxía do que queda por facer.
DAVID PROCTER
A nostalxia é unha trampa porque
está baseada nunha perspectiva
enganosa.
Só nos presenta a parte
do pasado que convén á interpretación.
Só nos presenta o centro da
imaxe, esa na que están concentrados todos os focos.
Fóra do focos, antes como agora,
a vida non é tan desexable nin tan
agradable.
É como é.
Pero a música
pode permitirse esas trampas porque hai unha distancia considerable
entre escoitar unha canción e querer volver aos anos cincuenta.
Daquela, segundo as crónicas, nin sequera había liberdade social.
¿Por
que querer ir?
A enerxía é outra cousa.
En certo
sentido a música de Cranstoun ten
un punto de museo: entrar a ver como soaban aquelas músicas das
que só podemos ter noticia pola
televisión, polos discos.
A vantaxe
da música sobre calquera outra reconstrución cultural é que sempre
acaba por adaptarse ao tempo do
espectador.
Non é posible
Less
